In de zomer van 2011 maakte Annie Coppens-Baeten kennis met beeldend kunstenaar Massimo Scafagna en zijn laatste Avondmaal tijdens een gelegenheidstentoonstelling in een kerkje in Toscane. Zij was er zo door geraakt dat ze er een boek aan wijdde: ‘De dertiende beker. Het laatste Avondmaal verbeeld’.
Het laatste Avondmaal van Massimo Scarfagna is een kunstzinnige verbeelding van het laatste Avondmaal. Over het werk van Scarfagna schrijft de auteur in de inleiding: ‘Met eenvoudige middelen – het hout van (dode) olijfbomen, van ceders en cipressen, heeft hij het Laatste Avondmaal in een persoonlijke visie verbeeld. Wandelend langs Scarfagna’s beelden werd zijn verhaal ook mijn verhaal: een warm pleidooi voor de cultuur van de eucharistische mens.’
Zeggingskracht
Het werk van Scarfagna heeft een grote zeggingskracht. Op een grote tafel van cederhout staan twaalf paar handen die een beker vasthouden. Ze vertegenwoordigen de twaalf leerlingen. Aan het ene uiteinde van de tafel staat Christus, daar tegenover de dertiende beker die uitnodigt om aan te schuiven. Alleen Christus en Judas hebben een gezicht. Een niet te peilen afstand scheidt hen. Judas staat in de buitenste kring, zijn gezicht drukt wanhoop uit. Christus staat in het centrum en drukt sereniteit uit.
Openheid
Dit kunstwerk opent het oog voor het wezenlijke. Met Christus vóór en tegenover je en de leerlingen aan je zijde, komt de vraag ‘Wie ben Ik voor jou?’ heel dichtbij. ‘In de kring van ‘leerlingen en apostelen’ werpt de dertiende beker helder licht op wat wij als Kerk zouden kunnen en moeten zijn: een gemeenschap die geen onderscheid maakt tussen wie wel en wie niet mogen aanzitten; een gemeenschap van allen die zich geroepen voelen, een communio van christenen die elk volgens eigen gaven en talenten de verkondiging van het evangelie en de verwerkelijking van de boodschap als hun hoogste prioriteit zien.’
Het boek is een uitgave van Centrum voor Parochiespiritualiteit en kost €18,–