Ds. Karin van den Broeke, preses van de Protestantse Kerk in Nederland, is vandaag gekozen in het Centraal Comité van de Wereldraad van Kerken. Het Centraal Comité is een belangrijk bestuursorgaan van de Wereldraad dat een keer in de twee jaar bij elkaar komt.
Ds. Van den Broeke toonde zich erg verheugd over de verkiezing. Het is belangrijk dat de Nederlandse kerken in de Wereldraad vertegenwoord zijn. Op dit moment hebben de Nederlandse kerken twee leden in het Centraal Comité. Naast ds. Karin van den Broeke werd mgr. Joris Vercammen herkozen voor een nieuwe termijn van acht jaar. Het Centraal Comité telt in totaal 150 leden.
Secularisatie
Gevraagd naar haar verwachtingen zei Van den Broeke dat ze graag verbindingen wil leggen tussen de Wereldraad en de kerken in Nederland. Ze vindt het belangrijk om bij de Wereldraad de thematiek van de secularisatie op de agenda te zetten. ‘Een theologische doordenking van de secularisatie is hard nodig. De kerken hebben in ons land een marginale positie’.
Dat betekent overigens niet dat de kerken zich zouden moeten onthouden van publieke stellingnames over brandende politieke en maatschappelijke kwesties. Ook vanuit een gemarginaliseer’de positie kunnen kerken hun stem laten horen. Op dit moment worden in de plenaire bijeenkomst 12 publieke verklaringen behandeld. Welke zijn in onze context relevant?
Verklaringen
‘Op de eerste plaats de verklaring over de politisering van religie en de rechten van religieuze minderheden.’ In deze verklaring wordt de vrijheid van godsdienst opnieuw als onvervreemdbaar mensenrecht benadrukt. Ook wordt er stelling genomen tegen de groeiende intolerantie en discriminatie tegen religieuze minderheden. ‘Een tweede verklaring die de Nederlandse vertegenwoordigers in Busan belangrijk vinden, is de verklaring over de mensenrechten van statenlozen.’ Het is een verklaring die het probleem op wereldniveau behandeld. Het is een probleem dat in veel regio’s van de wereld aan de orde is. ‘In Nederland maakt de PKN zich sterk voor de mensenrechten van vluchtelingen die soms zelfs de status van statenlozen wordt ontzegd. Een derde opmerkelijke en belangrijke verklaring is de verklaring over de ‘Beweging naar een wereld zonder kernenergie’. De aanzet tot deze verklaring komt van de kerken in Azië die zich hiervoor moedig inzetten. Ook in ons land hebben een sterke beweging tegen kernenergie. Misschien kunnen we iets voor elkaar betekenen. Op de eerste plaats door informatie uit te wisselen.’