Van 30 oktober tot 8 november vindt de 10^e Algemene Vergadering van de Wereldraad van Kerken plaats. De Katholieke Vereniging voor Oecumene is er ook bij aanwezig. De voorzitter van de vereniging, Henk van Doorn, houdt het volgende weblog bij:

   

 

 

Meer Blogs en Info over Busan klik hier

 

ZATERDAG 9 NOVEMBER 2013.

NA HET WERELD-KERKENFEEST

mijn tweet van deze dag:

“Daar sta ik dan!” Deze woorden van Luther komen na de tiende assemblee van de wereldraad bij mij op als de vliegreis tien uur langer gaat duren.

Ik heb het er wel een gedwongen verblijf op de luchthaven van Seoel voor over. Dat kon je lezen in mijn weblog.

VRIJDAG 8 NOVEMBER 2013

UNTIL ALL ARE FED!  TOTDAT ALLEN ZIJN GEVOED!

Dit  is een regel uit een lied dat we dezer dagen vaak hebben gezongen. Mooi van  melodie en nog mooier van tekst. Hoe lang blijven we zingen, hoe lang blijven we bidden, hoelang willen we schrijven en hoe lang zullen we versturen, hoe lang zullen we brengen, hoelang houden we stand, hoelang doen we goed? Totdat allen zijn gevoed!!!

We zongen deze woorden in de afsluitende gebedsdienst van de tiende bijeenkomst van de Wereldraad van Kerken. Er werd gesproken over de Raad als een genadegave Gods, zoals het Oecumenisch Directorium van de katholieke kerk ‘oecumene’ een ‘genadegave Gods’ noemt. Ik was het daar hartgrondig mee eens, hoe verbaasd ik soms gestaan heb bij  het gebruik van de liturgie als een geleide van eigen belangen. Een geest die denkt zoals wij moeten we niet willen. Hij (of Zij) moet ons juist creatief maken en uitdagen tot nieuwe woorden en daden..

Goed, eerst iets over de ochtend met een laatste zitting waarin over alles en nog wat gestemd werd: over de Armeense genocide, de christenen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika,  Congo, kernenergie, Syrië, Soedan, Korea etc.etc. Tijdens deze zitting werd me duidelijk wat ik over de orthodoxe kerken moet gaan schrijven. Zij leverden een sterke bijdrage aan het gesprek bij de stemmingen. Volgende week zal ik met het artikel voor het blad Prokov van de KV voor Oecumene beginnen.

De laatste stemming betrof de tekst van de:

BOODSCHAP VAN DE 10DE SAMENKOMST VAN DE WERELDRAAD VAN KERKEN

JOIN THE PILGRIMAGE: SLUIT JE AAN BIJ DE BEDEVAART (PELGRIMSTOCHT)

 Voorlopig is alleen de Engelse tekst beschikbaar.

Join the Pilgrimage of Justice and Peace

By the tender mercy of our God,
the dawn from on high will break upon us,
to give light to those who sit in darkness and in the shadow of death,
to guide our feet into the way of peace.

Luke 1,78-79

Lees de volledige tekst: klik hier. 

 

DONDERDAG 7 NOVEMBER 2013

LAATSTE (?) WEBLOG IN KOREA: HOOGFEEST VAN ST.WILLIBRORD

VREDE KRIJGT HET LAATSTE WOORD

Klik voor vergrotingeen model van een Madang

Zoals iedere dag krijgen we ook nu na de gebruikelijke groeten in een plenaire vergadering in het auditorium een prachtige schotel van vruchten, gewijd aan de vrede, werd opgediend. Er was zelfs de Liberiaanse vredesactiviste Leymath Gbowee bij die in 2011 de Vredesprijs kreeg voor haar tomeloze geweldloze manier om met moslim- en christenvrouwen te ‘vechten’ tegen de burgeroorlog. Het meeste indrukte maakte op mij de van geboorte dove Fabian uit Costa Rica die als universitair docent en als coördinator vanuit de Wereldraad zich inzet voor gehandicapten.Uitdagend zei een van de andere gesprekpartners zoiets als:When Jesus said “Love your ennemies”I think: He meant: “Don’t kill them” Mijn middag begon met een verblijf in de Madang-hal, de centrale ontmoetingsplaats. Daar leeft de Wereldraad het meest. Het is er een komen en gaan van mensen. Ze willen anderen ontmoeten, ze hebben iets te vertellen of iets laten zien. Ze zijn op zoek of willen uitrusten, musiceren, genieten van het gezellige gezoem van pratende mensen (zonder lawaaierige achtergrondmuziek zoals bij de tandarts of in HoogCatharijne).Omdat de laatste stemmingen in de Business-hal er aan komen ben ik daar later naar toegegaan. Op de agenda stond: de slotverklaring en nog een aantal statements die ingebracht zijn. O.a. over de rechten van statelozen en over het Midden-Oosten.De slotvergadering draagt de titel: “Join de Pelgrimage”. Er blijken zoveel opmerkingen gemaakt te worden dat besloten wordt de verklaring de volgende morgen te behandelen.Er ontstaat een gevoel van: we moeten haast maken. De vergadering kan trouwens niet uitlopen want om 18.15u wordt iedereen in een van de zalen verwacht met de leden van haar op zijn kerk.Maar…. Er komt een kink in de kabel. Een gedelegeerde kan in geweten de verklaring over de stateloze niet onderschrijven. Zij houdt vast aan haar blauwe kaart. Dat betekent dat zij niet instemt. Omdat er gewerkt wordt met het nieuwe consensusmodel kan het hele document niet gefiatteerd worden door de vergadering. Het reglement biedt uitkomst. Als in zo’n situatie kan het besluit doorgang vinden als de neezegger er mee akkoord gaat dat met naam en toenaam vermeldt wordt dat de betreffende persoon tegenstemde. Dat wilde ze. Daarmee was de kou uit de lucht. Zo maakte ik op de valreep nog in de praktijk mee hoe consensus werkt.Ik kon daarna rustig naar de zaal gaan waar de katholieken samen zouden komen. Evenals de eerste keer was het een heel gemoedelijk gebeuren, met vooral een evaluatief karakter. Ik heb kennis gemaakt met de bisschop, de secretaris van het Pauselijke secretariaat voor de eenheid van de Christenen in Rome.

 

WOENSDAG 6 NOVEMBER 2013: EINDELIJK GERECHTIGHEID! 

In het dagelijkse morgengebed werd gezongen: This land of beauty has been given by our Creator, full af mercy. De aarde is een gift van God aan de mensheid! Het zou mooi zijn als dat ook in Leusden en elders in de parochie gezongen kan worden.

In de 7de plenaire vergadering stond gerechtigheid centraal. Samen met vred is dat het hoofdthema van deze 10de wereldraad. De secretarias/generaal van de Verenigde Naties bleek een groet gezonden te hebben, Werd voorgelezen. Ook deze keer was er aan de presentatie van het thema veel zorg besteed. De inhoud bracht echter niet veel nieuws. Het ging over veranderingen van structuren (oorzaken weghalen en niet alleen wonden genezen), de groei van de welvaart van rijke landen ten koste van de arme, de kerk moet profetisch zijn en aktiebereid, niet de politiek volgen maar uitdagen, vluchtelingen opnemen …allemaal waar maar wat afgezaagd. We weten het maar we handelen er niet naar.Eigenlijk vond ik de groet van een kerkleider uit Afrika nog het mooiste: Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg. Hij wilde zeggen: ga maar gewoon met ons om zoals je dat met alle mensen doet. Wij leven niet in een stenen tijdperk en het animisme was in Afrika niet sterker dan in Europa. Denk maar eens aan de cultuur van Egypte en de landen van Noord-Afrika, die ook grote namen voor de kerk daar heeft opgeleverd o.a. Augustinus.Laten we normaal met elkaar omgaan!In de middag vonden verschillende stemmingen plaats. Nu niet over personen zodat we daar allen bij aanwezig konden zijn. Het ging over het document van de eenheid “Unity” waar een Belgische protestantse kerkleider over schreef: over twee generaties praten we meer eensgezind over de kerk. De vergadering accepteerde veel van de Instemmingen (affirmations), uitdagingen (challenges) en aanbevelingen (recommendations), die vanuit de 21 groepen ´oecumenical conservations’ naar hen toegezonden waren. Het avondgebed werd verzorgd door de lokale kerken. Terecht met uitzondering van de katholieke kerk. De verschillen in beleving zijn groot.

Zoals eergisteren waren de andere kerken in grote getale opgekomen. Onvoorstelbaar. Ook deze viering met tongentaal. Niet op een moment maar op meerdere momenten. Nu dacht ik: ik blijf zitten, misschien is dit ons voorland.  Helaas. Het lukte me niet. Na twee preken zag ik dat er nog zo n 20 pagina´s voorbeden kwamen. En steeds weer dat schreeuwige harde stofzuigerlijke spreken in tongentaal. Ik vond het na ruim een uur welletjes. Pinkstergroepen, Charismatische vernieuwers en evangelicalen horen er bij, maar de Geest werkt ook op andere wijze. Als dit de toonzetting van de kerk wordt, dan verandert het christendom wezenlijk. In Latijns Amerika maar ook elders heeft de katholieke kerk er mee te maken. We zullen moeten onderzoeken wat zulke bewegingen ons te zeggen hebben. Het kan niet zo zijn dat daar de Geest niet werkt!!!

NB: Gisteren beloofde ik een uitstapje te maken naar de nieuwe wijze van besluitvorming. Ik heb daar sterk op gelet. Er werd gestemd met consensus. Of dat nu wezenlijk anders was werd me niet geheel duidelijk. We blijven dus thuis.

DINSDAG 5 NOVEMBER 2013: HOE BEN JE OBSERVER TIJDENS DE WERELDRAAD?

Als een rode draad loopt voor mij tijdens de bijeenkomsten van de Wereldraad van kerken het document “The Church: Towards a common vision” heen. Vandaag de 4de en laatste sessie van de bespreking ervan door een aantal theologen en geïnteresseerden. Ook sluit vandaag de 7de plenaire bijeenkomst daar op aan. The Church gaat hopelijk over enige tijd de wereld door In de hoop dat steeds meer kerken er mee instemmen en in hun kerkvisie gaan opnemen. In de gesprekken wordt er steeds een link gelegd met het z.g. Lima-rapport. Het heet ook wel BEM-rapport. Die drie hoofdletters zijn de Engelse beginletters van de woorden doop, eucharistie en ambt. Dat BEM-rapport kreeg van hoog tot laag en wereldbreed veel waardering, maar het is ook duidelijk dat het niet de weg gegaan is die men verwachtte. Er zal heel wat H. Geestkracht nodig Klik voor vergrotingzijn om The Church een plaats te geven in alle kerken. Niet in de la, maar bij de toerusting en bij gesprekken over onderhoud en vernieuwen van het kerkelijk handelen. Ecclesiologie, de nogal nieuwe wetenschap over kerk/zijn, is nieuw terrein en met name in protestantse kringen in ons land niet bijzonder populair. Daar is het concept rapport dan ook niet zo goed ontvangen vanwege vermeende katholiserende tendenzen. De plenaire vergadering ging vanmorgen over de eenheid. Hij begon met een groet van een Indonesische leider van een Moslimgroepering die 20 miljoen leden telt. Hij bepleitte in schitterende bewoordingen een sterke dialoog en coöperatie van christenen en moslims. Het is jammer dat zoiets in Nederland niet wordt uitgezonden dat kan het denken over moslims verbeteren. De daarop volgende verhalen vat ik vlotjes samen met: service unite! Door te dienen wordt de kerk een. Ook door eredienst. De patriarch van Roemenie zei dat eenheid nodig is wil je met anderen Eucharistie kunnen vieren. Er werd in een gebed gezegd: Uw koninkrijk kome op aarde zoals in de hemel.De afsluiting werd verzorgd door enkele broeders van Taize, die knielend op het podium met enkele jongeren voorgingen in gebed en met allen zongenUbi caritas et amor en Laudate Dominum.Voor de middag had ik besloten een goed gevuld programma af te werken. Het ging over onderwerpen die me allemaal bijzonder interesseerden. Zo had het J.A.Möhlerinstituut in Tubingen een programma samengesteld waarin aandacht besteed werd aan de boeken en documenten die de laatste tien jaren verschenen zijn over de dialoog tussen de kerken en de bilatere rapporten, die zijn verschenen. Bij elkaar beslaan de titels ervan rond de 1000 bladzijden (ik kan het niet geloven!).Daarna was er de vierde sessie van Ecumenical Conversation 2 over The Church: Towards a Common Vision. Ecumenical Affirmations, Challenges, Recommandations. Omdat dat een mooi voorbeeld is waarmee je kunt laten zien hoe er gewerkt wordt zal ik daar op een ander moment een uitstapje naar maken.Vanwege twee redenen ben ik toen naar de Business zaal gegaan, waar de stemgerechtigde gedelegeerden bijeen waren. Klaas van de Kamp kwam aan het woord over de financiële situatie van de raad. Hij deed het voortreffelijk.Tegen het eind van die zitting ben ik er nog een keer heengegaan om dat het unity-document toen besproken werd. Er was een aantal amendementen. Het belangrijkste ging over het beeld van de kerk van de toekomst. Of streven naar eenheid betekent een verenigde kerk waarbinnen afzonderlijke kerk een status behouden of een streven naar een echte eenheid van de kerk. De conclusie was dat nu niet vastgelegd moet worden wat over een aantal jaren werkelijkheid zou moeten zijn. Het gesprek hierover liep wat uit zodat het avondgebed dat werd verzorgd door de katholieke gemeenschap van Pusan wat later begon. Was goed verzorgd. Bij wijze van preek een prachtige dans over het Pinksterevangelie dat werd voorgelezen: het komen van de gaven van de H.Geest. Bij het Magnificat maakte het dansen in al zijn eenvoud bij mij nog een diepere indruk.Na deze uitzonderlijk goed gevulde dag heb ik me snel naar het hotel laten vervoeren. Continu rijden er bussen die de deelnemers naar de hotels brengen.

Maandag 04 november – WE ARE ONE IN MISSION 

Vandaag staat MISSIE centraal. Wordt gezien als een zaak van iedereen. Op deze zesde plenaire vergadering over het oudste werkveld van de Wereldraad maken deskundigen en betrokkenen duidelijk dat de missie van God is: Zijn wereld, Zijn schepping te redden, te bevrijden. Door Jezus en zijn Kerk. Dat betekent dat iedere christen missionaris is, de missie van God ondersteunt. Christenen zijn zich dat niet altijd bewust. Missie is geen bijzaak, maar HOOFDZAAK. Het werk van Christus, het hoofd van Zijn Lichaam, de kerk. Na afloop werden we zingend de grote zaal uitgezonden met de woorden: 

WE ARE ONE

WE ARE ONE IN MISSION

WE SEEK FOR THE FULLNESS OF LIFE 

Na een broodje gegeten te hebben in een winkel waar bij vergeleken De Bijenkorf maar een buurtwinkelier is, ben ik naar de presentatie gegaan van een orthodox theologisch instituut over Missie en de globale (wereldwijde) Roep om gerechtigheid en vrede. Het viel niet mee om te blijven luisteren, mede doordat het middagduiveltje een rol ging spelen. De teksten kon ik ook niet goed verstaan. Of mijn gehoor wordt minder of de baardmannen spraken te veel met accent. Gelukkig zijn de teksten op Klik voor vergrotingde website van de Wereldraad te vinden. ergerlijk was dat het gesprek beheerst werd door orthodoxe missionarissen die uitvoerig vertelden over hun missiewerk, zodat het een onderonsje bleef. 

Daarna kreeg het document over de kerk weer aandacht. Deze vraag stond centraal: wat moet er gebeuren  nu de globalisering en de omgeving van het christendom zo veranderen met de oecumenische gerichtheid op de eenheid, heiligheid, katholiciteit en apostoliciteit van de kerk?

De officiele delegaties begonnen daarna – terecht besloten – met het stemmen over O.a. Kandidaten voor de verschillende functies in besturen en commissies e.d. Daarna was er een avondgebed verzorgd door  een pinkstergemeente? Sommigen zagen er een nieuwe vorm van mystiek in. Ik heb mijn fatsoen gehouden. Ik dacht er anders over, maar ben toch tot het einde gebleven.

Een gezellige maaltijd met de Nederlanders deed het gauw vergeten. 

Zondag 03 november – WILLIBRORDZONDAG en JE NEEMT ER WAT VAN MEE

Natuurlijk is de zondag voor de leden van de Wereldraad van kerken een kerkdag. Iedere dag vindt er een gezamenlijk gebeden morgengebed (gevolgd door Bijbelstudie) en avondgebed plaats. Daarbinnen speelt het programma zich af. Dat was vandaag anders. Aan de deelnemers werd de mogelijkheid geboden om gast te zijn bij de Koreaanse parochie of gemeente van hun kerk. De katholieken konden deelnemen aan de viering in de Kathedraal, die midden in de (oude)stad staat als een oase. Met drie plaatselijke priesters vierden een priester uit New York, een uit Kongo en ik samen met de stampvolle kerk de Eucharistie. Wat een actieve deelname van de gelovigen en wat een eerbied! Er waren ook veel biechtelingen buiten de kerk aan het wachten om te kunnen biechten. Heeft natuurlijk ook een praktische reden. De gelovigen komen van ver en combineren het een en ander. Aan het eind van de viering werden we door een priester voorgesteld aan de kerkgemeenschap. Daverend applaus!

Zo werd op eenvoudige wijze de katholiciteit van de kerk weergegeven. Wij kunnen de trouw aan de kerk en de trots op (of betrokkenheid bij) de kerk van hun leren. Op zondag zijn er ieder uur Eucharistievieringen (negen in totaal!). Na de viering kregen we een rondleiding door deze oase in een drukke stad en gebruikten we de lunch in een restaurant.

Onze gids voerode M ons daarna door de stad naar het station (met de bus). Het meest opvallende vond ik de Nederlandse vlag bij het monument voor de onbekende soldaat. Nederland heeft deelgenomen aan de gevechten tegen de communisten van Noord Korea. Vandaar.

Toen begon de lange terugreis weer naar Busan waar we aankwamen toen het donker was.

Al met al een mooie en zinnige breek.

O ja! op.Weg naar het koudere noorden kregen we nog een trui met het  logo van de Wereldraad.

Zaterdag 02 november: BEGIN VAN EEN WEEKEND AAN DE ZIJLIJN VAN DE WERELDRAAD

Bezoek aan een monument, dat de verdeling van het monument aan de kaak wil stellen. We baden een paar minuten voor de slachtoffers en de velen die onder ogen moeten zien dat m.n. vrij verkeer van personen niet mogelijk is. Als scheidingslijn is door Amerikanen en Russen in 1953 bepaald dat die de 38

^ste breedtegraad moet zijn, met een gedemilitari-seerde zone. Die verdeeldheid zit de Koreanen erg hoog. Met duizenden trekken ze naar de plek, voorzien van een heuse kermis. Het is niet voor niets een van de grootste attracties, waaruit blijkt dat de verdeling van het land nog steeds een zwak punt is bij mogelijke vredesbesprekingen. Enigszins verward en onthutst door wat we hoorden en zagen vertrokken we naar Seoul, een van de grootste steden van de wereld. Met 25 bussen komen we door het drukke zaterdagmiddag-verkeer dankzij voortreffelijk werk van politie op motoren – her vijfbaansverkeer werd stilgelegd! – op tijd aan bij de grootste presbyteriaanse kerk ter wereld. Genoeg bijruimte om te eten. De schitterende Korean Cultural Night die daarop volgde liet zien welke kwaliteiten de Koreaanse kerken hebben én hoe groot de plaats van de kerk in de samenleving is. Overal zie je kruizen, niet alleen op kerken en huizen, ook op winkels en kantoren. Ik kan me goed voorstellen dat er mensen zijn die zeggen wij zijn door God op een bijzondere wijze onderscheiden. Nu alleen de unificatie met het Noorden nog.

De kerkzaal is zo groot, mooi en toegerust (drie balcons boven elkaar) dat die de zalen in ons land overtreft. Het programma was er ook naar. Zeer professioneel, koor en orkest. Muziek o.a. van Verdi (Nabucco) Massenet (El Cid) Voortreffelijke dans. Alles bij elkaar een mooi uitstapje in het overvolle programma van de Assembly.

 

Vrijdag 01 november – ALLERHEILIGEN

DE KERK IS DE LUIDSPREKER VAN HET HART

Met bussen worden we van ons hotel naar de hallen gebracht waar de delegatie van de leden van de Wereldraad samenkomen. Na het morgengebed (de lauden) ontdekte ik dat ik mijn pillen niet had ingenomen. Normaal zou ik dat geen ramp vinden, maar nu dacht ik: stel je voor als door mijn onachtzaamheid me in Korea wat zou overkomen…….dus ik ben ze gaan halen. Ik was op tijd voor de plenaire vergadering in het overvolle auditorium, waar Azië op het program stond. Er was eerst via het scherm een groet van de aartsbisschop van Kantelberg (Canterbury) doorgegeven. Dat hadden de patriarch van Constantinopel en de bisschop van Rome woensdag gedaan. Daarna werd getoond en verteld dat Azië een heel bijzonder werelddeel is, met veel extremen. Op het gebied van armoede, kindersterfte, bevolkingsaantallen, uitgestrektheid e.d. We realiseren ons nauwelijks dat alle grote wereldgodsdiensten in Azië ontstaan zijn. Om er enkele te noemen: Jodendom, Boeddhisme, Hindoeïsme, Zen, Christendom en Islam. Mooi was de zin: “Godsdiensten zijn de luidsprekers van het hart”. Dat zal ik onthouden. “De Kerk is de luidspreker van het hart.”!

Metropoliet HilarionEen relletje?

 

’s Middags was bisschop Hilarion uit Moskou aanwezig op een vergadering om de officiële gedelegeerden om een groet te brengen namens de Russisch-orthodoxe kerk. Ik vrees dat die de gesprekken (en de pers) over dag zal gaan overheersen. Hij kwam terecht op voor het belang van het familieleven en vroeg aandacht voor vrede en gerechtigheid. Hij stelde de secularisatie in het westen aan de kaak en wees daarbij op vele ontsporingen op het gebied van seksualiteit. Na die “groet” wilde de voorzitter doorgaan met de vergadering. Mensen “uit de tribune” liepen al weg, maar ik vertrouwde het niet. Ik dacht: de officiële gedelegeerden willen hier vragen over stellen. De voorzitter was zo verstandig om dat na enige aarzeling toe te laten. Met name de delegaties uit het westen kregen de toezegging dat er op een of andere manier ruimte voor wordt ingelast.

 

Katholieken en de wereldraad.

 

’s Avonds waren er bijeenkomsten van de kerken met leden van hun kerk. Ik ben naar die van de katholieke kerk geweest. We waren met 80 katholieken aanwezig. Kardinaal Koch (de president van het pauselijk secretariaat voor de eenheid van de christenen) zat voor, samen met de aartsbisschop van Seoel. Uitgebreid voorstellen van alle aanwezigen en de openheid van de staf van het pauselijke secretariaat maakten de bijeenkomst bijzonder.

 

Donderdag 31 oktober – HERVORMINGSDAG VIEREN EN LUTHER HEILIG VERKLAREN

 

Het is 31 oktober, de vooravond van het Hoogfeest van Allerheiligen. Een dag waarop door de proestanten Hervormingsdag gevierd wordt. Ik heb de indruk dat we dat ook bij de Wereldraad zullen merken. … Noch bij het morgengebed noch bij de plenaire bijeenkomsten kreeg het aandacht. Ten onrechte, want hoe je het ook wendt of keert de grote Maarten Luther heeft veel betekend voor de christenheid en in de katholieke kerk indirect veel ten goede gekeerd. Van mij mag hij heilig verklaard worden in het jaar 2017 als 500 jaar reformatie gevierd wordt.

Of hij er goed aan gedaan heeft door het er op aan laten komen dat hij – door zijn geweten en de paus – gedwongen werd de kerk te verlaten, blijft een open vraag. We zien nu de gevolgen. Was dat niet gebeurd dan zou de Wereldraad van kerken er waarschijnlijk nooit geweest zijn en zou oecumene een woord gebleven zijn dat het juiste woord gebleven zijn voor conciliesies die veel weg hebben van een wereldraad van kerken.

Vandaag was de tweede plenaire bijeenkomst. Er werden met ervaringsverhalen voorbeelden gegeven van gebieden waarop er voor de kerk nog een grote taak is weggelegd. Daar waar anderen het er bij laten zitten en geen compassie tonen hebben zij een taak om het bevrijdende en blije evangelie te verkondigen.

’s Middags vonden de eerste Ecumenical Conversations plaats. Voor mij de doorslaggevende reden om naar deze 10de assemblee te gaan. Al maanden geleden hebben we moeten kiezen bij welk gesprek wij ons wilden aansluiten. Hoewel dat geen must was kozen we allebei voor de groep die het rapport “The Church: Towards a Common Vision”. Dat bleek een goede keuze in de komende dagen zullen we steeds met een groep mensen bijeenkomen die de inhoud van dit rapport zullen bijslijpen en verdiepen opdat het zoals het BEM-rapport (over doop, eucharistie en ambt) het oecumenisch karakter van de kerken zal kunnen versterken. Het was goed om een Amerikaanse theoloog op een sprankelende wijze dit document te horen en te zien toelichten. Eerlijkheidshalve moet ik er wel bij vermelden dat het middagduiveltje een rol ging spelen. Vermoeidheid gaat een rol spelen! Gelukkig komen we vaker bij elkaar om over die belangrijke ecclesiologische onderwerpen te spreken. Christenen moeten zich bewust zijn waar de Kerk voor dient.

 

Nota Bene!

 

Op de assemblee spreken de delegaties van de verschillende kerken ook over het wel en wee van de organisatie van de wereldraad. Het gaat over bezuinigen, over benoemen, over toelaten van nieuwe leden etc.etc. Er zijn ontmoetingen per werelddeel van de delegaties en per kerk (ook van de katholieke kerk). We zijn met een aantal katholieken dit weekend te gast in Seoul, een stad met meer dan 10 miljoen inwoners. Af en toe kan ik iets plukken uit de ruif die de assemblee is.

 

Woensdag 30 oktober – Ik heb gehuild….nog voor het begon

 

Wat moet je schrijven in een blog? Het komt meestal neer op een mengsel van feiten en indrukken. Wat voor feiten? NIet de allerpersoonlijkste en niet wat iedereen al kan weten. Ik zal me daar aan houden, al loop ik voor sommigen misschien net langs het randje. Ik denk dat ik vandaag niet beter kan doen dan door te geven wat me overkomen is. Nog vóór de Assemblee geopend  was. Ik had tranen in de ogen. Van ontroering. En heel wat!

We begonnen met een gebedsdienst. Je zou verwachten – zeker met zo’n grote vertegenwoordiging van orthodoxe kerken – dat de H. Geest een prominente plaats zou krijgen in het gebed. Dat zal ongetwijfeld nog wel gebeuren, maar nu lag de nadruk op de jammerklachten. “Lamentaties” werden ze genoemd. Het trof me, dat vóór de Assemblee met zijn werk officieel begon met ellerlei toeters en bellen (soms hele mooie),  in het gebedsuur jammerklachten zo indringend werden uitgebeeld en verwoord. 

Ik ben me altijd heel sterk bewust geweest dat wanneer we Jezus  Verlosser en Salvator noemen voor mij ( en bij mij!) duidelijk moet zijn wat er te bevrijden valt. We zongen psalm 24 met vers 19 uit ps. 118: “Open voor mij de poort van de gerechtigheid, opdat ik door haar binnenga en de Heer dank.” Daarna kwamen woorden van klagen en hopen uit alle werelddelen, steeds weer met dat indringende woord “senzenina” dat door een koor uit Zuid-Afrika bij ons bekend geworden is. Een woord dat vertaald werd met “Wat hebben we gedaan?” Misschien had er ook kunnen staan: “Wat hebben we aangericht?” De mimiek en de gebaren van mensen maakten duidelijk dat wat gezegd werd ons niet onbewogen kan laten.Voor de Kerk van Christus, voor ons dus, is er nog heel wat te doen.