De kracht van symboliek zit in haar eenvoud. Eén enkel symbool kan een begrip omvatten dat misschien nauwelijks in één boek te beschrijven is. Over kerkelijke symbolen zijn bibliotheken vol geschreven. Kleden en kleuren bij de liturgie. Drie sprankelende korenaren in een kruis. Vijf broden en twee vissen…
In dit artikel wil ik u voor de tweede keer mee terug nemen naar Salisbury. De plek waar ik 40 jaar geleden verliefd op werd: het stadje, de kathedraal maar in de eerste plaats de muziek en alles wat dat me gebracht heeft. Toen ik er in juli van dit jaar het Southern Cathedrals Festival bezocht, kruisten ook daar, hoe kan het ook anders, symbolen mijn pad. Ik koos er vier uit voor toelichting in woord en belichting in beeld.
Vredesduiven
Ze waren letterlijk overal. In de straten, in elke winkelétalage, voor de ramen van privé huizen maar vooral: in de kathedraal. Duizenden duiven als symbool voor de hunkering naar hoop en vrede. Het was een tijdelijk projekt, Les Colombes, geïnspireerd door de Franse multimedia artiest Michael Prendry: Salisbury, City Of Doves. Een vredesbeweging als reactie op de Skripal-affaire. Sergej Skripal, voormalig Russisch dubbelspion die op 4 maart 2018, samen met zijn dochter Joelia, in Salisbury werd vergiftigd met het zenuwgas novitsjok. Wat ik me van te voren niet had gerealiseerd is dat Salisbury nog volledig in de ban is van de gebeurtenissen. Dat het nog elke dag voorpaginanieuws is in de lokale krant.
In de kathedraal konden bezoekers zelf ook een vredesduif vouwen en origami is lang niet eenvoudig! Mijn exemplaar is niet al te best gelukt. Daarom nam ik het vouwsel mee naar huis, als aandenken. Mooie toevoeging aan het projekt is dat iedereen in de vleugels van de duif een gedachte kon opschrijven. Een boodschap van verlangen naar een betere wereld.
Kleine symbolen van liefde en zorg
Het ontroerde me, ongetwijfeld ook omdat ik zelf een hond heb (die ik ook nog eens erg miste tijdens mijn reis): de waterbakjes voor honden. Ik trof ze overal aan. Bij de ingang van winkels, voor de deuren van woonhuizen. Ook de bordjes “Dogs are welcome!”, zelfs bij een schoenenzaak, kledingwinkels en bij de kapper!De kloostergangen van Salisbury Cathedral zijn de grootste, de langste in Engeland. Voelt u het aankomen? Honden zijn er welkom waar deze foto een getuigenis van is. Voor mij staat dit in al zijn eenvoud ook symbool voor liefde en zorg voor Gods schepping.
Symbolen in de kunst
Nu ik er toch ben, blijf ik even rondwaren in de kloostergangen die de eeuwenoude kloostertuin omsluiten. In de tuin staat een constructie van een crucifix en ja, het is een homage aan Piet Mondriaan. Een werk van Barbara Hepworth dat al op meerdere plekken gehuisvest is geweest. Sinds kort terug op de plaats van bestemming. Wat mij betreft mogen ze het meteen weer weg halen. Ik weet het, het is een kwestie van smaak maar in een ambiance van 1000 jaar schoonheid vind ik het misstaan.
Symbolen van liefde.
Hoeveel symbolen zouden er bestaan om uitdrukking te geven aan de liefde.Liefde voor muziek, poëzie, architectuur, een huisdier, God, maar misschien bovenal de liefde voor een medemens. Met muziek maak je een brug tussen hemel en aarde. Muziek brengt je naar het paradijs en de liefde naar ongekende hoogte.
Het hart is natuurlijk wel het allerbekendste symbool voor de liefde. Anatomisch incorrect, maar wat doet het er toe. Die harten vond ik ook in Salisbury, geketend aan de brug over de rivier de Avon. De mooiste en zonder twijfel de oudste, deel ik met u (de spinnenwebben komen er gratis bij). Het contrast met het goedkope fietsslotje is geestig. In aansluiting hierop vond ik een muzikaal fragment.
“Tomorrow shall be my dancing day
I would my true love did so chance
To see the legend of my play
To call my true love to my dance
Sing o my love, my love, my love…”
(King’s College Choir Cambridge – arrangement Sir David Willcocks)