Vanavond werd de advent ingeluid. Een groep jongeren van de kathedrale parochie heeft een musicalachtig programma gepresenteerd aan de gemeenschap. Speciale uitgenodigden waren de immigranten, zoals ze hier de mensen noemen die de vlakte van Ninive moesten ontvluchten. Een aantal deelneemsters in de presentatie waren zelf immigranten.
Inzet was om in zang, beeld en theater te vertellen van de pijn van de laatste maanden, en te vertellen van perspectieven. Het geheel was samen te vatten als patriottisch. Maar daarvoor was het ook te interessant, te intens, te precies. Vader Qais en bisschop Mirkis o.p. leidden kort in, en beiden spraken van de diepe pijn die allen geleefd hebben, en van de vraag hoe verder. Daarna volgde twee uur lang een gemengd koor, met solozangen, en begeleid door korte films, dia’s, korte scenes gespeeld door een aantal jongeren.
Een uitweg uit de pijn
Algemeen was de lijn om telkens zeer kort en scherp een situatie van pijn neer te zetten, en dan een mogelijke uitweg te tonen. De beelden waren scherp, sterk. De uitwegen waren meestal indrukwekkend, zelden te snel of te makkelijk. Daarin een paar heel bijzondere accenten:
Aan het einde was er een groep die bedacht om te gaan schilderen. Ze zetten samen Irak opnieuw op de kaart. Daar kwam een straatbende tegen op, die wilden dat vernietigen. Het kwetsbare, het schilderij moest snel in veiligheid gebracht worden, een meisje vluchtte ermee de hoek van het toneel in. Maar dat geweld moest vooral worden tegengehouden: door heel erg samen te sluiten, elkaar vasthouden, blijven staan, geen doorgang mogelijk maken.
Jezus
Een ander accent: Een film die liet zien dat Jezus altijd bij je is. Jezus was bij een kind dat vast zat met zijn werk op school bij een studerende tiener. Jezus was bij een moeilijke bevalling, steunde de vrouw, steuden artsen en verpleegkundigen. Jezus liep mee met een jogger, met een gezin dat een hond uitliet, Jezus streelde de golden retriever. Het meest verrassende: bij het eerste beeld stond Jezus mee achterop een vuilniswagen en trok met de mannen mee langs de straat. Die Jezus kwam nog een keer terug: vuilnisbakken oppakken en legen in de grote wagen.
Kijk, die Jezus werd getoond deze avond voor de Advent van 2014, in Kirkuk, stad tussen „IS-gebied”en veilig gebeid in. Waar iedereen nog moet bekomen van de jongste schrik over dit geweld dat je je niet had kunnen voorstellen, zelfs niet in Irak na zoveel oorlog en aanslagen.
Jezus die mee vuil ophaalt, Jezus als vuilnisman.
Bisschop Yousif Thomas MIrkis o.p. zat uiteraard op rij 1, met de andere priesters. Na afloop poseerden ze samen met het koor op het toneel. Mirkis na afloop: „Dit is therapie.” Waar we het samen zeer over eens zijn.
Rami Jacob, een jonge docent aan de kleuterschool in Sikanian die we deze week hebben geopend, had de theaterregie gedaan. Met hem zal ik gaan werken om hem te leren hoe je dat theater bewust voor therapie kunt inzetten.
Sji…. , een man die door een ongeval in een rolstoel is gekomen, deed de muziekproductie. Zij beiden hebben goed weten in te zetten op het zichtbaar maken van de eigen kracht, (in het geloof) dwars door alle pijn heen. En wat dan vooral zichtbaar werd gemaakt was de kracht van de gemeenschap. Samen met elkaar ervoor staan, dan kan iemand die instort weer op de been geholpen worden.
Twee uur theater over de spanning tussen duisternis en licht. We gaan de advent in.
Lees ook de eerder blogberichten van Yosé Höhne-Sparborth