De hele dag, 23 december, ben ik weer in St. George, de school die vol ‚immigranten’ zit. Ditmaal neemt een andere familie me op voor de maaltijd. Als we thee drinken, 16.45 uur, komt zr. Marisa, Dominicanes, en haalt me op. Mét het echtpaar samen gaan we naar de kerk, bidden. Ditmaal een Syrisch katholieke kerk. Van de H. Familie. De kerk werd op 2 augustus 2011 door een autobom vernield. Nu staat hij weer, al wordt aan de ingang nog gewerkt.
We bidden in de noodkerk. In de pastorie is de ontvangstzaal tot kerk ingericht, de banken van de ontvangstzaal staan rondom het bureau van de priester. Daar krijgen we na het gebed een kop koffie. De aanwezigen zijn op één na allemaal immigranten: Syrisch sommigen, de meesten uit Caracosh. Eén van hen zegt me te herkennen. Als ik meld, dat ik januari 2004 in Caracosh was bij de wijding van Abouna Hani in de Syrisch katholieke kerk, zegt hij: „De dominicaan!”Jawel.
Morgen, Kerstmis, zullen ze voor het eerst weer de Eucharistie vieren in de nieuwe kerk, al is die nog niet klaar. Maar het is symbolisch, om dat morgen te doen. De elektra wordt nu uitgeprobeerd, moet tot morgen nog aan gesleuteld worden.
Dit is Irak, de volksziel na 40 jaar dramageschiedenissen. In 2003 reed ik met een jonge dominicaan door het land, en zag bij Falluja allemaal verbrande bomen. Ik zei toen: „Er zal geen schaduw zijn. ”Augustus, bloedheet in dat land. Er was geen elektra meer, geen airconditioning dus. Als ik ’s avonds ging slapen was het matras heet. En die dominicaan antwoordde me: „We zullen nieuwe bomen planten.”
De kerk werd door een autobom vernield. „We zullen nieuwe kerken bouwen.” Irak op zijn best.
Ook op dit punt worden twee uitersten geleefd. Geen hoop meer, de verovering door IS was de nekslag voor het gevoel hier te kunnen wonen als minderheid. En tegelijk: we bouwen kerken, mooie kerken. Het is ons land!
Voor een deel verdeelt dit de mensen. Maar eigenlijk dragen de meeste mensen beide gevoelens tegelijk met zich mee. Als innerlijke kracht die hen overeind houdt, en tegelijk als een innerlijk conflict dat hen sloopt. De sterksten hebben een lange adem. Sommigen moeten het ademen opnieuw leren. Vandaag deed ik dat, bij een paar vrouwen. En we hebben samen een nieuwe groet bedacht, analoog aan een Joodse groet: „Volgend jaar in Caracos. Inshalla!”
Morgen is het Kerstmis en dan zal de Syrische kerk van de Heilige Familie te Kirkuk weer het thuis worden van inmiddels vooral ‚immigranten’ die hier nu samenkomen voor gebed.
We zullen nieuwe kerken bouwen, mooie kerken. Laat Europa maar veel geld geven om dat mogelijk te maken.
Het past bovendien in de vijandige politiek ten aanzien van vluchtelingen. Bisschop Mirkis wil zelfs alleen maar het geld hebben voor goede materialen. Een vriend van hem maakt het ontwerp. De mensen zullen het zelf bouwen. Dan is het ook echt hun kerk. Dan is het hun thuis, dan blijven ze hier ook.
Inshalla!