Zondagmiddag 4 januari wordt er concilie gehouden. Alle families of clans vaardigen iemand af. Zaken bespreken. Er zijn drie probleemvragen: de verdeling van de petroleum voor verwarming. Daarover wordt de basisbeslissing die ‚vader Abt’nam, geaccepteerd. Dan gaat het om wooncontainers. De prijs is veel te hoog voor de beperkte winst aan comfort, daarom was Pater Jens tegen.
Maar nu is er iemand in de stad die het betalen wil. De mensen kiezen ervoor, dan toch containers te laten komen. Pater Jens wil eerst nog uitzoeken, of de donateur ook na afloop zorgt dat de containers weer wegkomen, anders hangt hij voor tienduizenden dollars. We zitten in de binnenstad, kleine straatjes waar de spiegel van de auto langs de muren schuurt. Dus alles moet ter plekke in elkaar geschroefd worden, en later weer uit elkaar. 20 wooncontainers…En er is het probleem van het eten. Sommige families willen meer privacy, willen gewoon altijd voor zichzelf koken. Pater Jens is kort: „Je mag best weggaan, er zijn andere opvangplekken. Hier leven we in een klooster, hier leven we gemeenschap, dus sommige dingen doen we samen.”Het blijkt dat deze families ervoor gekozen hebben om in dit klooster te wonen. Nou ja, gekozen: nadat ze hals over kop vluchtten voor IS. Maar vervolgens hebben ze wel zich opgegeven voor het klooster als opvang.
De drie dagen voor de jongeren zorgen valt ook in dat kader, het is hier tenslotte eigenlijk een retraitehuis.
Dan wordt de algemene strategie nog eens besproken. Pater Jens is helder. De hulpinstanties gaan ervan uit, dat het vanaf nu minstens nog vier maanden zal duren. Minstens. Pater Jens heeft als beleid, om in de stad te zoeken naar mogelijkheden voor de mensen om geld te verdienen en dan zelf een kleine woning te kunnen huren. Werken dus aan integratie hier. Dat kan toch blij-vende betekenis hebben als ze eenmaal weer terug kunnen naar Caracosh of Mosul.
Overigens vindt hij vier maanden een krappe schatting. De internationale Gemeenschap is niet erg hard aan het werk. De VS hebben geen belang meer om het hier op te knappen, die hebben nu hun schaliegas. IS is een complexe zaak. Ze hebben goede officieren, ze hebben goed wapentuig weten te bemachtigen. En hun zwakte is, dat ze feitelijk in kleine groepen opereren; ze spelen wel leuk sharia, maar feitelijk is het anarchie. Eke groep doet wat-ie wil. Dat is meteen ook een zwakte voor de Internationale Gemeenschap, want je hebt met honderden groepjes te maken, elk doet wat-ie wil.
Politieaanpak zou kunnen betekenen, dat je de groepen één voor één aanpakt, of in kleine kringen. Maar de Internationale Gemeenschap is ook behoorlijk verdeeld zelfs over de analyse van wat er nou eigenlijk gaande is. Dus vier maanden, dat lijkt erg optimistisch. Vandaar het voorstel: integreren. Relaties opbouwen ook voor de toekomst is dat op zijn minst. Velen zijn handelaren, kan hen van pas komen.
Het concilie heeft de lucht opgeklaard. Er is veel spanning weg die er hing. Nu de kinderen nog, die zijn van de spanning in de laatste dagen ongedurig geworden. Vanmiddag bij de Eucharistieviering besloot Pater Jens, de geduld zelve met de kinderen, om even bepaalde voorrechten voor hen te stoppen. De diaken gaf brood en wijn aan, hijzelf blies de kaarsen uit. En geen kaarsen vasthouden bij het communie uitdelen.
Er zijn nog drie dagen over waarin ik kan werken aan ontspanning bij een aantal mensen. We zullen zien.
De jongeren komen terug. Het wordt feestelijk afgesloten met een diaoverzicht van de dagen op filmdoek. In de kloostergang, daar zijn mooie voorzieningen gemaakt. Er is feestelijk laatste eten: kikkererwtensoep met grote botten. Om 23.00 uur besluit Pater Jens dat het mooi was. Welterusten!