Drie vrouwen uit de Hervormde Kerk van Frans-Zwitserland betrokken in 1940 een huis bij het meer van Neuchâtel, in het gehucht Grandchamp. Ze leidden er een leven van gezamenlijk gebed en gulle gastvrijheid. De kleine communauteit groeide spoedig uit tot een brede gemeenschap van meer dan vijftig zusters. De uit Nederland afkomstige zuster Minke de Vries was dertig jaar lang de priorin van Grandchamp. In haar boek blikt ze terug op de ontwikkelingen die Grandchamp heeft doorgemaakt en op haar eigen levensweg binnen de oecumenische gemeenschap.
De rode draad die Minke de Vries in de gebeurtenissen en ontmoetingen ontdekt, is de liefde van God en de lering van de heilige Geest die bijeenbrengt wat verbrokkeld raakte. Barmhartigheid en verzoening zijn kernwoorden in haar getuigenis. Maar ook de wereldwijde horizon van de oud-priorin valt op in deze autobiografie. Zuster Minke bewandelt de uitgestrekte akkers van Oost-Europa, Afrika en het Heilig Land, waar ze pelgrims van eenheid en vrede mocht ontmoeten in verschillende kerken, katholieke, anglicaanse of orthodoxe kloosters. En uiteraard komt ook de inspiratie van die andere protestantse gemeenschap, de ‘vredesduif’ van Taizé, de mannelijke pendant van Grandchamp, herhaaldelijk ter sprake.
Mijn leven in Grandchamp ademt de frisse, open geest van Vaticanum II, zonder daarom de wortels van de monastieke oertraditie te miskennen.
Bestelinformatie: Uitgeverij Kok, Utrecht, 2015, 256 blz.
Deze boekbespreking verscheen eerder in het monastiek tijdschrift De Kovel (42, maart 2016)