De wereld jongeren dagen vormen een bijzondere reis. Er is veel te doen, veel te zien, er zijn veel mensen te spreken en nieuw eten te proeven. Maar de reis is ook van katholieke aard en dus is het méér dan een leuke reis. De vraag is of je het als pelgrimage kunt beschouwen of niet. Is het daar wel geschikt voor? Ik vind van wel, maar denk ook dat dit voor ieder anders is.
Een steentje voor onderweg
Eén van de belangrijkste onderdelen van onze reis was de wandeltocht van zeker 8 kilometer naar het veld van de barmhartigheid, campus misericordiae. We liepen op de laatste zaterdag allemaal hier naartoe met dat wat we voor de overnachting nodig zouden hebben op de rug. Tijdens het lopen hadden misschien maar weinig mensen hun gedachten echt bij het geloof. Vaak waren we gezellig met anderen in gesprek, zongen we mee met meestal Nederlandse liedjes, of probeerden we in contact te komen met mensen uit andere landen.
Wel hadden we van te voren allemaal een steentje gekregen en wat tijd om na te denken. De bedoeling was dat je iets zou bedenken waarvoor je jouw tocht wilde maken. Iedere keer dat je het steentje vasthield zou je hier dan even bij stilstaan. Je kon voor heiligen lopen, voor familieleden, kennissen of vrienden, of voor een geheel persoonlijk iets. Zoiets wordt ook vaak gedaan tijdens andere pelgrimages.
Eenmaal op het veld aangekomen was er tijd voor onszelf tot de avondwake. Er werd gitaar gespeeld en gezongen, velen gingen op zoek naar buitenlanders om dingen mee te ruilen en anderen waren druk bezig hun plaatsje zo comfortabel mogelijk te maken voor de nacht. Na de avondwake was er een tijdje muziek te horen, waar we de volgende morgen al vroeg weer mee werden gewekt.
Gedurende de overnachting was er veel tijd om zelf in te vullen. Wij waren bijvoorbeeld van plan om tijdens het uur van de barmhartigheid, 3 uur en in dit geval ’s nachts, een rozenkrans te bidden. Uiteindelijk is dit helaas niet gebeurd, omdat iemand – ik noem geen namen – ons niet heeft gewekt nadat zijn wekker was gegaan. Want tegen alle verwachtingen in heeft, naar mijn weten, vrijwel iedereen het voor elkaar gekregen om een tijdje te slapen.
Gelukkig was er op een later moment, namelijk tijdens de busreis terug naar huis, nog een kans om de rozenkrans te bidden. Dit maal was ik met een stuk of vijf anderen wakker gebleven tot drie uur ´s nachts en hebben we samen de rozenkrans gebeden. Dit was voor mij een mooi en belangrijk moment aangezien ik nog nooit de rozenkrans had gebeden.
Het is een voorbeeld van een onderdeel dat belangrijk werd voor mij op de WJD. In de kerk waar ik normaal gesproken naartoe ga zijn veel van dit soort gebruiken, net zoals biechten, niet meer van toepassing. Dit was een goede manier om meer te leren over het geloof, want iedereen stond open om dingen uit te leggen en ik was niet de enige die meer wilde leren.
Ik had vóór de WJD geen doelen of verwachtingen. Ik was ontzettend benieuwd naar de reis en wist absoluut niet waar ik op kon rekenen. Ik was van plan gewoon af te wachten en ‘te leven in het moment.’ Ik wist zelfs niet zeker of ik niet beter met mijn ouders en broertje rustig op vakantie kon gaan. Achteraf gezien heb ik zeker geen spijt van mijn keuze om mee te gaan.
Ieder op zijn manier
Ik denk dat iedereen met andere bedoelingen naar de WJD komt. Doelen die mensen hebben voor de reis zullen meestal te maken hebben met het geloof. Sommigen zijn misschien op zoek naar mensen om het geloof mee te delen, anderen willen zich verdiepen in het geloof, erin groeien en er meer en meer over leren. Weer anderen vinden het misschien belangrijk om tijd te besteden aan God en Jezus en beschouwen naar de kerk gaan niet (meer) als genoeg. Dan is het een mooie gedachte om naar de WJD te gaan als echte pelgrim. Toch was er ook ruimte voor mensen die dit allemaal niet wilden. Katholieke mensen die het ‘gewoon’ een gave reis leek konden hier ook goed terecht want er was ontzettend veel te doen en het wás ook een gave reis. Ook leer je heel veel mensen kennen omdat de drempel om contact te maken met anderen heel laag ligt.
Als laatste waren er ook mensen mee die helemaal niet katholiek of überhaupt christelijk zijn. Zo waren er met ons bisdom twee jongens mee die juist kwamen om te zien hoe deze christelijke ‘wereld’ eruit ziet en ik ben er zeker van dat ook zij een leuke reis hebben gehad, zelfs nu ze een groot onderdeel, het verdiepen in het geloof, hebben gemist.
Al met al denk ik dat de WJD voor sommigen een ware pelgrimage is, voor velen een leerzame tocht voor het geloof en voor iedereen een geweldige ervaring. Ik ben in ieder geval blij dat ik mee kon en hoop dat er altijd genoeg belangstelling zal zijn voor de WJD.
Foto’s:
Bron: Website Bisdom van Rotterdam.
Foto1: Rosalinde Heidweiler
Foto 2: Sander van Aarel